ΕΛ/ΛΑΚ | creativecommons.gr | mycontent.ellak.gr |
freedom

Επανεκκίνηση της κυβέρνησης ως «γέφυρα» για την ψηφιακή εποχή: Ένα άρθρο του ΟΟΣΑ

Η ψηφιοποίηση έχει ήδη ξεκινήσει για περίπου μισό αιώνα, αλλά μόνο τώρα όλοι μιλάνε για μια ψηφιακή επανάσταση. Γιατί; Ένας λόγος είναι η εξάπλωση της ταχύτερης και καλύτερης σύνδεσης στο διαδίκτυο. Το 2013, περίπου το 80% των χωρών του ΟΟΣΑ είχε πλήρη ευρυζωνική κάλυψη, σταθερή ή ασύρματη. Ένας άλλος λόγος είναι η παγκόσμια έξαρση των smartphones: σήμερα, πολλά εκατομμύρια άνθρωποι περπατούν τριγύρω έχοντας στις τσέπες τους, συνεχώς συνδεδεμένους mini super computers. Με αυτές τις αλλαγές, οι μορφές μετασχηματισμού είναι οικονομικές και κοινωνικές.

Η ψηφιοποίηση δεν επηρεάζει τους θεμελιώδεις στόχους πολιτικής όπως την ανάγκη για καλές θέσεις εργασίας, την κινητικότητα ή τον καθαρό αέρα, αλλά επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο επιδιώκουμε να επιτύχουμε αυτούς τους στόχους. Στις μεταφορές, για παράδειγμα, η πολιτική πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα αυτοματοποιημένα οχήματα που παρέχουν μια διαφορετική σειρά επιλογών και ευκαιριών, καθώς και κινδύνους. Στην εκπαίδευση, η ψηφιοποίηση δίνει τη δυνατότητα σε ένα νέο δυναμικό τρόπο μάθησης που είναι πραγματικά δια βίου και προσβάσιμος σε όλους. Και όσον αφορά τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης (φορολογία), τα ψηφιακά εργαλεία μπορούν να βοηθήσουν τις φορολογικές διοικήσεις να διευρύνουν τη βάση για τα φορολογικά έσοδα.

Είναι ίσως αναπόφευκτο τα θεσμικά μας όργανα να παραμένουν πίσω από τις τεχνολογικές εξελίξεις που τροφοδοτούν τον ψηφιακό μετασχηματισμό, αλλά το χάσμα διευρύνεται, και μαζί του χάνεται η ευκαιρία να διαμορφωθεί ο μετασχηματισμός για να αντιμετωπιστούν μακροχρόνια προβλήματα όπως η χαμηλή παραγωγικότητα, η εξάρτηση από την ηλικία και η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη. Ένας βασικός στόχος του έργου «Going Digital» του ΟΟΣΑ είναι να καλύψει το χάσμα, βελτιώνοντας την ευαισθητοποίηση και την κατανόηση των ζητημάτων, βοηθώντας τις κυβερνήσεις να μάθουν ο ένας από τον άλλο και να μοιραστούν τους καρπούς του ενεργού πειραματισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αλλά είναι μια πρόκληση για τις κυβερνήσεις για δύο λόγους.

Πρώτον, η ταχύτητα με την οποία συμβαίνει ο μετασχηματισμός, προκαλεί ουσιαστικά τους υπάρχοντες θεσμούς που έχουμε για τη χάραξη πολιτικής. Η βιομηχανική επανάσταση έλαβε χώρα μέσα σε ένα αιώνα, αλλά η ψηφιακή επανάσταση, ειδικά η σημερινή φάση που μετασχηματίζει την κοινωνία, λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας γενιάς και μπορεί να επιταχυνθεί ακόμα. Τα θεσμικά μας όργανα, είτε στην απασχόληση είτε στην εκπαίδευση, για παράδειγμα, δεν προσαρμόστηκαν πολύ καλά σε αυτές τις αλλαγές, οδηγώντας σε απώλεια εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και ανησυχίες σχετικά με το γεγονός ότι δεν έχει ένα χάρτη πορείας για να τους βοηθήσει να πλοηγηθούν στο μέλλον.

Η δεύτερη μεγάλη δυσκολία είναι ο πολυεπιστημονικός χαρακτήρας του ψηφιακού μετασχηματισμού, ο οποίος απαιτεί τη χάραξη πολιτικής για να ξεπεραστούν τα σιλό που έχουμε σήμερα και να σκεφτούμε την κυβέρνηση ως ολότητα και πέρα ​​από τα όρια. Σε ένα δικτυωμένο περιβάλλον όπου παράγονται torrents δεδομένων, κάθε πολιτική πρέπει να εξετάζει ζητήματα ασφάλειας δεδομένων, ιδιωτικότητας, πρόσβασης και διαχείρισης. Ποιος έχει πρόσβαση στα δεδομένα του “μαύρου κουτιού” ενός αυτοματοποιημένου οχήματος που εμπλέκεται σε ατύχημα; Είναι δημόσιο, ή ιδιόκτητο; Το ζήτημα αυτό θα προκύψει σε όλους τους τομείς πολιτικής από την επιστήμη έως τη γεωργία και είμαστε μόνο στην αρχή. Είναι σαφές ότι τα δεδομένα αποτελούν το σήμα κατατεθέν της νέας αυτής φάσης της ψηφιοποίησης. Από τα smartphones στο “διαδίκτυο των πραγμάτων”, οι νέες συσκευές θα έχουν όλο και περισσότερους αισθητήρες για την αποθήκευση δεδομένων, πράγμα που θα μας επιτρέψει να ασχοληθούμε με μεγάλα δεδομένα, καθώς και να επιτρέψουμε περισσότερη τεχνητή νοημοσύνη (AI) και μηχανική μάθηση. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε πού πηγαίνουμε με όλα αυτά, αλλά είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να αποδεχτούν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτά τα εργαλεία για να βελτιώσουν το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την αξιολόγηση της πολιτικής.

Οι κυβερνήσεις σε όλα τα επίπεδα αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις. Αρχίζουμε να βλέπουμε παραδείγματα σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι εθνικές και οι τοπικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την τεχνολογία ως εργαλείο για την καλύτερη πολιτική: από τη Γερμανία με τη “βιομηχανία 4.0” και την Εσθονία που αρχίζει να χρησιμοποιεί blockchain για κυβερνητικές υπηρεσίες μέχρι το Μεξικό που αρχίζει να χρησιμοποιεί την ηλεκτρονική εξακρίβωση τιμολογίων για την προστασία από τη φοροδιαφυγή και την Ινδία με τη βιομετρική αναγνώρισή. Πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, χρησιμοποιούν ψηφιακές τεχνολογίες για να βοηθήσουν στη διαχείριση της ύδρευσης και στο Παρίσι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να νοικιάσουν ηλεκτρικά οχήματα για χρήση στην πόλη. Στην Αφρική, οι μικρές επιχειρήσεις συνδέονται με τις παγκόσμιες αγορές χρησιμοποιώντας την ψηφιακή τεχνολογία και ένας ακμάζων τομέας fintech αρχίζει να αναδύεται και οι ψηφιακές πληρωμές που αντικαθιστούν τα μετρητά.

Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορούν να γίνουν. Οι υποδομές, ιδίως η ευρυζωνική σύνδεση (κινητές και οπτικές ίνες), είναι θεμελιώδεις και οι κυβερνήσεις πρέπει να παρέχουν πρόσβαση στην οικοδόμηση της οικονομίας με εκσυγχρονισμένες υποδομές. Αλλά το να έχεις τα εργαλεία δεν αρκεί. Οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι ενεργητικές και να μην συγκρατούνται από τις κληρονομιές που προηγούνται του ψηφιακού κόσμου και εμποδίζουν την πρόοδο στην ψηφιακή εποχή. Για παράδειγμα, οι κυβερνήσεις μπορούν να μειώσουν το κόστος παροχής πρόσβασης επιτρέποντας στους φορείς εκμετάλλευσης να χρησιμοποιούν δημόσια κτίρια και υποδομές για την τοποθέτηση πύργων αναμετάδοσης.

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός απαιτεί από τις κυβερνήσεις να προβούν σε κάποιο μελλοντικό σχεδιασμό. Πρώτον, πρόκειται για τους ίδιους τους ανθρώπους, για το ανθρώπινο κεφάλαιο και για τον εξοπλισμό των ανθρώπων με τις απαραίτητες δεξιότητες και την ικανότητα γρήγορης αναβάθμισης τους, καθώς αυτές οι δεξιότητες θα εξελίσσονται συνεχώς. Η αλλαγή είναι ένα γεγονός που πρέπει να συνηθίσουμε, και οι άνθρωποι δεν μπορούν να υποθέσουν ότι ένα ορισμένο επίπεδο εκπαίδευσης θα είναι επαρκές για τη σταδιοδρομία τους. Δεύτερον, οι κυβερνήσεις πρέπει να προετοιμάσουν πολιτικές μετάβασης. Θα υπάρξουν νικητές αλλά και ηττημένοι. Αυτό σημαίνει την οικοδόμηση σχεδίων υποστήριξης που μετριάζουν τη μετάβαση.

Είναι σαφές ότι οι θέσεις εργασίας και οι δεξιότητες θα επηρεαστούν άμεσα, όχι μόνο στα εργοστάσια αλλά και στους τομείς που δεν έχουν ακόμη δει πολλά αυτοματοποίηση, όπως ο νόμος, η εκπαίδευση, η υγεία και τα χρηματοικονομικά. Οι δεξιότητες STEM θα είναι σημαντικές, αλλά όλο και περισσότερο σημαντική θα είναι η ανάμειξη αυτής της τεχνογνωσίας με τις ικανότητες επίλυσης γνωστικών προβλημάτων με συμπληρωματικές “μαλακές” κοινωνικές δεξιότητες, όπως η ομαδική εργασία, η συνεργασία και οι προφορικές επικοινωνιακές δεξιότητες. Αυτή η δέσμη δεξιοτήτων είναι απαραίτητη για την προσαρμογή και την οργανωτική αλλαγή που απαιτείται για την πλήρη αξιοποίηση της τεχνολογίας.

Ως θεσμός που εξελίχθηκε από τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος είδε την πρόωρη άνθιση της ψηφιακής εποχής με τους υπολογιστές που χρησιμοποιήθηκαν για να σπάσουν τους μυστικούς κωδικούς και τα “μεγάλα δεδομένα” που χρησιμοποιήθηκαν για την στόχευση υποβρυχίων, ο ΟΟΣΑ ασχολείται με τα ψηφιακά έργα για περίπου 35 χρόνια, Δημιούργησε μια επιτροπή επικεντρώνεται σε αυτά τα ζητήματα από το 1982. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα “τομεακό” ζήτημα εξελίχθηκε σε μια μεταμόρφωση που επηρεάζει κάθε τμήμα της οικονομίας και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεδομένου ότι ζούμε σε μια εποχή υπερσυνδεσιμότητας,  η προοπτική το να βλέπουμε την κυβέρνηση ως ολότητα είναι απαραίτητη, επειδή μια πολιτική απόφαση που έχει γίνει σε ένα τομέα, μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε κάποιον άλλο.

Οι επιχειρήσεις επιθυμούν κάποια πολιτική σιγουριά ώστε να μπορούν να προγραμματίσουν, να επενδύσουν και να καινοτομήσουν και ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι οι κυβερνήσεις να είναι ενεργητικές και με μια συντονισμένη στρατηγική που θα περιλαμβάνει τα διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός δεν πρέπει να αποτελέσει πρόκληση ή απειλή. Δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα και να μην ελαχιστοποιηθούν, όπως η ασφάλεια και ο εκτοπισμός των εργαζομένων, αλλά αποτελεί επίσης μια τεράστια ευκαιρία για την επίτευξη μακροπρόθεσμων πολιτικών στόχων.

Η επιτυχής πλοήγηση στον ψηφιακό μετασχηματισμό μπορεί να είναι λιγότερο σχετική με την τεχνολογική πολιτική και περισσότερο με τη διανεμητική πολιτική. Πώς εξασφαλίζουμε ότι οι ευκαιρίες είναι διαθέσιμες σε όλους για να επωφεληθούν; Πώς οι νικητές δίνουν ένα χέρι βοήθειας στους χαμένους, και σε αυτούς που αγωνίζονται; Εάν οι σημερινοί ηγέτες μπορούν να πάρουν τις αποφάσεις  εκείνες που θα επιτρέπουν την εμφάνιση ενός υποσχόμενου ψηφιακού μέλλοντος, τότε όλοι θα επωφεληθούν.

Πηγή άρθρου : https://medium.com

Leave a Comment